1986 Londra çıkışlı Bark Psychosis, post-rock'ın ilk temsilcilerinden. Hatta terimin, Simon Reynolds'ın grubun ilk albümü "Hex" için Mojo'ya yazdığı eleştiride geçtikten sonra yaygın kullanım kazandığı söyleniyor. 1994 tarihli "Hex" ve 10 yıl sonra gelen "Codename: Dustsucker" albümleri dışında birçok EP'leri var. Grubun kurucusu Graham Sutton dışındaki üyeler sabit değil. Bark Psychosis şarkıları çok katmanlı bir elektronik altyapıya ve hülyalı (?) gitarlara sahip. Shoegaze ve dünya dışı sesleri karıştırıyor, yer yer caza da göz kırpıyor. Hem kadın hem erkek vokaller var. Ziyadesiyle deneysel. Dinledikçe içine gömülünen bir atmosfere sahip albümleri. "Hex" ve "Codename: Dustsucker" arasındaki 10 yıllık dönemde Graham Sutton bir de "Boymerang" adlı bir drum and bass projesi gerçekleştirmiş. Sutton'ın ayrıca "DustSucker Sound" adlı bir stüdyosu var. Kendisi Jarvis Cocker'ın da yapımcısı. Karanlık ve puslu Bark Psychosis, shoegaze ve post-rock seven herkese tavsiyemizdir. Favori albümüm Codename: Dustsucker'dır. Gayet tatmin edici bir de websiteleri var: barkpsychosis.com
Dave Gahan söz yazarlığını Paper Monsters ve Playing The Angel'da ispat etmişti. İkinci solo albümü Hourglass'la beni kendine daha da hayran bıraktı.
Albümdeki rock soundu daha belirgin, ilk albüme göre daha çok Depeche Mode'a benziyor. John Frusciante'nin elektro gitar soloları ve Gahan'ın bazı parçalarda özellikle sertleşen vokali beni çok memnun etti. Açılış şarkısı Saw Something albümün özeti gibi, bahsettiğim her şeyi içinde barındırıyor. İlk single Kingdom, bildiğimiz Dave Gahan tarzını iyice oturtuyor. Deeper and Deeper hem maço sözleriyle itici (İstemediğini söyleyemezsin, kavga çıkarmanı sevdiğimi biliyorsun vs.) hem Gahan'ın alışılmadık vokaliyle çekici. 21 Days ve Miracles bence Gahan'ın yaşama karşı inançsızlığını ifade ediyor. Use You ise herkese ve kendine duyduğu nefretin açık beyanı, güçlü elektronika altyapısıyla albümün en iyilerinden. Insoluble umutsuz bir sakinleşme çabası, Endless tatlı bir aşk şarkısı. A Little Lie müthiş bir şey, gönlümün şampiyonu =) Kapanışı yapan Down'da yaşlanıp, güçsüzleşip çöküp kalma korkusunu dile getiriyor Gahan, samimi bir itiraf gibi. Paper Monsters'dan iyi, Playing The Angel'dan da iyi bir albüm Hourglass. Bir sonraki albümünü kolay kolay beğenmeme lüksünü bize verecek kadar iyi. Kapak fotoğrafları ve logonun Anton Corbijn'e ait olduğunu da atlamayalım. Tracklisti derli toplu halde görelim:
Saw Something Kingdom Deeper and Deeper 21 Days Miracles Use You Insoluble Endless A Little Lie Down
