Alfonso Cuaròn'un son yapıtı Children of Men (P. D. James'in romanından uyarlama), 2027'de geçen bir bilim kurgu! 2027 olması bile anlamlı. Ama hiç de gelecekte geçiyor gibi değil, kanımca 2007'yi anlatıyor. Bu yaratılan geleceğin beni şaşırtması mümkün değil. CNN'de izlediğimiz Bağdat'tan farkı yok.
İki hafta önce ses kartımın sesi soluğu kesildiğinden beri eski dostlarım kasetlere dönüş yapmış durumdayım. Başlıktaki sadakat kasetlere yönelik yani. Dünyada ne olup bittiğinden de habersiz olduğumdan, uzun süredir yazmamanın içimde yarattığı gaz birikimini kasetlerle ilgili birkaç kelam ederek boşaltmayı düşündüm.
Stone Temple Pilots - Purple (1994)
Stone Temple Pilots'ın ikinci albümü. Vasoline, Lounge Fly, Interstate Love Song, Big Empty gibi hitler barındırır. Bana kalırsa içindeki tüm şarkılar çok iyidir. Solist Scott Weiland'ın en sevdiği STP şarkısı olduğunu söylediği akustik Pretty Penny de bu albümde bulunur.
Prodüktörlüğünü zamanın çoğu grunge grubunun birlikte çalıştığı Brendan O'Brien yapmıştır. En sevdiğim STP albümü olduğundan, elim ilk bu kasede gider. Favorim harikulade bir aşk şarkısı olan Still Remains'dir. Albümün kapağı da görüldüğü üzre çok başarılıdır, ön plandaki bebenin elinde tuttuğu yazının ne anlama geldiğini bilemiyorum. Kartonetin hiçbir yerinde "Purple" yazmaması, o (sanırım) çince yazının "Purple" olabileceğini düşündürdü. Tamamen sallıyorum.
Faith No More - King For A Day, Fool For A Lifetime (1995)
Kasedi elinize alır almaz içine çekileceğiniz bir albüm. Kapağında size doğru fırlayacakmış gibi havlayan bir köpek çizimi vardır ve üstünde "King For A Day" yazar. Kartoneti açtığınızdaysa köpeğin tasmasının bir polisin elinde olduğunu görürsünüz. Altındaysa "Fool For A Lifetime" yazmaktadır. Bu harika tasarım, Eric Drooker'ın elinden çıkmadır.
Grubun beşinci albümü, birçok hit parça çıkarmış ve kült olmuştur. Faith No More bu albümünde de kategorize edilemeyen bir müzik yapmıştır. Punkvari Digging The Grave, metale yakın duran Cuckoo For Caca, caz-funk karışımı Evidence... Bütün şarkıları iyi olan bir albüm daha. Mike Patton'ın değişken vokali insanı hayrete düşürür. Tek bir favori belirleyemiyorum ama ilk etapta Ricochet, Evidence, Star A.D. ve Cuckoo For Caca en çok dinlediklerim. Deftones, SOAD ve türevi grupların FNM'dan ne kadar etkilendiklerini görmek için de faydalı.
Terrorvision - How To Make Friends And Influence People (1994)
Terrorvision, müzik hayatını 1987-2001 yılları arasında sürdürmüş bir grup. Adı geçen albüm, grubun ikinci albümü ve Alice What's The Matter, Oblivion, Pretend Best Friend gibi hitleri barındırıyor. Bradford çıkışlı grup İngiltere'de oldukça başarılı olsa da Türkiye'de çok fazla tanınmıyor olsa gerek. (Yanılmıyorsam) 1997'de Harbiye Açıkhava Tiyatrosu'nda verdikleri konsere ilginin az olmasının başka bir açıklaması olamaz.
Albümdeki şarkılar çoğunlukla tempolu ve eğlenceli. Bir İngiliz havası var, ama okyanusun diğer tarafındaki rock akımlarına da göz kırpar nitelikte. Hoppa, havai , bol distortion'lı dans şarkıları gibi geliyor kulağa. Ritmlere kayıtsız kalmak pek olası değil. Baştan sona bayıldığım bu albümdeki favorilerim Discotheque Wreck, Stab In The Back, Pretend Best Friend ve Middleman.
Therapy? - Semi-Detached (1998)
Nihayet 2000'li yıllara biraz yaklaşabildik. Kuzey İrlanda'lı grup Therapy?'nin altıncı albümü. Aldığım ilk kasetlerden biridir. Therapy?'nin mutlu bir müzik yaptığı söylenemez. Bu albüm de grubun karanlık havasını yansıtır. Andy Cairns'in sesi bana hep acı dolu gibi gelmiştir.
Albümü açan Church Of Noise'u hala konserlerinde açılış şarkısı olarak kullanırlar. Albümün geneli yağmurlu soğuk İrlanda havasını içimize zerk eder. Zor da olsa favori gösterebileceğim şarkılar Safe, Straight Life, Don't Expect Roses ve The Boy's Asleep. Son dinleyişimde kasedin manyetik bandının kopmasına rağmen arşivimdeki yeri sağlamlığını korumaya devam ediyor. Kartonetteki yazıların aynadan okunabilecek şekilde basılmış olması da albümün bir diğer güzelliğidir.
Şimdi topu topu dört albüm saydım, diğerlerinin de hakkını yemeyeyim. Listeyi biraz uzatalım. Sıralama önemsizdir. Bir de bunların sadece kaset olduğunu unutmayalım.
Bond'la tanışmam 90lara rastlar. İstanbul'u keşfe çıktığım yıllar, sinemalarıyla sokaklarını bulduğum şehir. Kristal Sineması'nı bulduğumda (Aksaray) oynayan filmin pek önemi yoktu. O gün izlediğim film Timothy Dalton'lu Bond'du (çok sonra anladık tabi).
IMDb'de Casino Royale
